Poronienie a życzenia świąteczne

Dorota: Poroniłam. Za 2 tygodnie, chciałam podczas świąt powiedzieć o ciąży naszym rodzinom. Niestety nic z tego. Ale nie chcę (i mąż również) by nasi rodzice się dowiedzieli.

Mogłoby źle to wpłynąć na ich zdrowie, a dodatkowo ich rozpacz/użalanie się nad nami pogorszyłoby tylko mój stan psychiczny. Jestem rozbita, w depresji, ciężko mi będzie udawać, że wszystko jest ok. A takie będą oczekiwania, bo przecież jesteśmy młodzi, kochamy się, niczego nam nie brakuje, odnosimy sukcesy.  Jak przebrnąć przez te wszystkie życzenia "słodkiego bobaska" i "gromadki dzieci"? Bo takie będą, zawsze są i jeszcze wymowne spojrzenia na mój brzuch. Boję się, że pęknę, albo rozpłaczę się lub nakrzyczę na kogoś, jednym słowem zepsuję innym i sobie święta i jeszcze bardziej obciążę emocjonalnie męża. Boję się tych świąt nie chcę ich wolę się zakopać pod kocem. Nie wiem co robić.

Terapeuta: W tak trudnej sytuacji trzeba po prostu słuchać siebie swoich potrzeb, dbać o swój spokój i mieć możliwość przeżycia żałoby bez pośpiechu nacisku czy udawania ("Już wszystko ok"). To czas kiedy trzeba sobie zwyczajnie "odpuścić". Przeżyliście tragedię, a granie "szczęśliwych i zadowolonych" podczas spotkania rodzinnego nie jest dobrym rozwiązaniem dla psychiki. Jeżeli nie ma możliwości uprzedzenia wcześniej rodziny (nie chcecie tego robić) może po prostu wyjątkowo zrezygnować ze współnych świąt? Niektórym osobom takie spotkanie z rodziną mogłoby pomóc, odwrócić choć nieco  uwagę od przeżywanego dramatu, jednakże jeżeli wspólne świętowanie i życzenia mogą tylko pogorszyć Twój stan, to po prostu spróbujcie odpocząć. Schowanie się pod kocykiem w takiej sytuacji, kiedy ból jest jeszcze świeży to nic złego. Potraktuj siebie/Was jak chorych: kocyk na kanapie, gorące kakao, ciasteczka, dobry film i dużo wzajemnej czułości. Spokój, możliwość wypłakania się, przytulenia, odpoczynku i porozpieszczania, może dać bardzo dużo. W czasie każdych świąt najważniejsi są ludzie i ich potrzeby, uczucia.